Dag 23: Rome

Gisterenavond belde Pino me op. Hij was bij zijn mama en wilde me vandaag ontmoeten. Ik werd zelfs uitgenodigd om bij zijn moeder te lunchen.

Maar mijn eerste werk van vandaag was mijn testimonium afhalen, ergens op het Sint-Pietersplein. Ik ging niet me de fiets, maar met de metro. Maar wat een gewriemel in die overvolle metro! Er moest zelfs iemand zijn buik goed intrekken, anders bleven we vast staan.

Op het Sint-Pietersplein vroeg ik de weg aan de Zwitserse wacht. Ik moest eerst mijn credenziali  tonen en dan volgde er nóg een controle. Precies als in de luchthaven! Daarna moest ik nog eens bij de politie komen. Dan moest ik een bureau binnen en  mijn paspoort afgeven waarop ik een badge kreeg. Dan naar een ander bureau, waar ik aan de deur bleef staan. Die persoon belde iemand op. Ik moest mijn papieren afgeven en blijven staan en na enkele minuten kwam hij terug met mijn testimonium.

Daarna bezocht ik nog een klein kerkhofje binnen het domein.

Op het afgesproken uur stonden Pino en ik oog in oog met elkaar. We bezegelden het terugzien met een grote pint.
Daarna gingen we de bus op, richting moeder en vrouw, die ons stonden op te wachten.

Tijdens het lekkere eten hadden we een goede babbel. We smeedden plannen om in België een trappisten rondrit te fietsen.

Zo was het al een gans stuk in de namiddag. Pino moest nog 400 km rijden en ik moest op zoek naar de juiste metro om veilig in mijn ostello aan te komen.

Het ostello wordt gerund wordt door immer lachende nonnetjes. Het zijn allemaal kleintjes en vreemde, maar lief en zacht in omgang.

Morgen mijn fiets binnendoen.

Zo dit was het voor 2018, maar voor volgend jaar staan er al een paar camino's op de rol.

Ciao

Op de vriendschap

Il testimonium

Rome vanop de fiets