Dag 23: Rome

Gisterenavond belde Pino me op. Hij was bij zijn mama en wilde me vandaag ontmoeten. Ik werd zelfs uitgenodigd om bij zijn moeder te lunchen.

Maar mijn eerste werk van vandaag was mijn testimonium afhalen, ergens op het Sint-Pietersplein. Ik ging niet me de fiets, maar met de metro. Maar wat een gewriemel in die overvolle metro! Er moest zelfs iemand zijn buik goed intrekken, anders bleven we vast staan.

Op het Sint-Pietersplein vroeg ik de weg aan de Zwitserse wacht. Ik moest eerst mijn credenziali  tonen en dan volgde er nóg een controle. Precies als in de luchthaven! Daarna moest ik nog eens bij de politie komen. Dan moest ik een bureau binnen en  mijn paspoort afgeven waarop ik een badge kreeg. Dan naar een ander bureau, waar ik aan de deur bleef staan. Die persoon belde iemand op. Ik moest mijn papieren afgeven en blijven staan en na enkele minuten kwam hij terug met mijn testimonium.

Daarna bezocht ik nog een klein kerkhofje binnen het domein.

Op het afgesproken uur stonden Pino en ik oog in oog met elkaar. We bezegelden het terugzien met een grote pint.
Daarna gingen we de bus op, richting moeder en vrouw, die ons stonden op te wachten.

Tijdens het lekkere eten hadden we een goede babbel. We smeedden plannen om in België een trappisten rondrit te fietsen.

Zo was het al een gans stuk in de namiddag. Pino moest nog 400 km rijden en ik moest op zoek naar de juiste metro om veilig in mijn ostello aan te komen.

Het ostello wordt gerund wordt door immer lachende nonnetjes. Het zijn allemaal kleintjes en vreemde, maar lief en zacht in omgang.

Morgen mijn fiets binnendoen.

Zo dit was het voor 2018, maar voor volgend jaar staan er al een paar camino's op de rol.

Ciao

Op de vriendschap

Il testimonium

Rome vanop de fiets

Dag 22: Sutri – Rome

Tijdens het ontbijt raakte ik met een koppel Duitsers aan de praat. Plots herkenden we elkaar van drie dagen geleden. Op die lange hellingen ging hij te voet en zijn dame wachtte boven. Maar nu kwam de waarheid naar boven... Zij reed met een e-bike en hij had maar 14 versnellingen!
Toen ik vroeg of hij de pas had gedaan, antwoordde hij dat hij te oud was. Ik schat hem tussen de 55 en de 60. Op dat moment groeide ik een beetje...
Wel waren we het eens wat Toscane betreft: heel zwaar en zeker met die hitte er nog bij!

Over de rit van vandaag valt niet veel te vertellen. Hij was kort - 56 km - en liep grotendeels langs de SS2, een hoofdweg.
In het begin waren er twee rijvakken, later vier en in Rome zelfs vijf.
Zo reed ik Rome binnen. Wat een verschil met vijf jaar geleden toen Willy en ik kilometers langs de Tiber hadden gereden en op een boogscheut van het Sint-Pietersplein uitkwamen! 

De paus hield een korte dienst en gaf ons de zegen. 

Maar toen begon het: "Waar vind ik een slaapplaats?"
Ik belde verscheidene plaatsen en zegde toe als Jan de Belg. Maar toen ik het adres ingaf op de fiets gps, vond die het niet. Ook mijn smartphone kon me niet helpen, want 4G is nog steeds geblokkeerd.
Ik ging even zitten en waarachtig... de oplossing kwam letterlijk en figuurlijk uit de lucht vallen. Er viel een duivenstront op mij. Toen ik recht stond om die af te kuisen, zag ik de taxi's staan. En ik daar naartoe...
Zij wisten waar het was. "Maar wat wilde ik van hen?" vroegen ze. De ene wou voorrijden, maar dat kostte 37euro. Hij zag aan mijn gezicht dat ik dat teveel vond en vroeg mij een voorstel te doen. "Twintig euro," zei ik. Dat kon niet. Daarop zei de andere: "27 euro met de fiets in de taxi." En wij weg!
Pas als je eens bij een Italiaan in de auto zit, zie je hoe zij rijden. 

Zo, de camino Francigena eindigt in Rome en de mijne ook!! x 

Fontana Sutri

Amfitheater Sutri

Rotswoningen in Sutri

Sint-Pietersplein Rome

Klik op het kaartje om te vergroten

Dag 21: Bolsena – Sutri

Vanmorgen moest ik niet vroeg uit de veren, want er stond een korte rit gepland.

Bij het verlaten van Bolsena kreeg ik het meer in het vizier, maar door de weersomstandigheden was het niet heel zichtbaar. 

De wind was opnieuw van de partij. Het ging grotendeels licht bergaf, maar toch moest ik goed bijtrappen. "Zou ik beter mijn karre niet keren?" vroeg ik me af.

Er is ook een voordeel aan die wind: mijn was is iedere dag vlug droog.

Intussen had ik al gezorgd voor een plaats om te overnachten. Het is zaterdag en ik zit dicht bij Rome: niet lang wachten was dus de boodschap.

Onderweg stonden veel kraampjes met paddenstoelen. Dat moet hier iets van de streek zijn. Uiteraard heb ik deze middag dan ook een pasta met paddenstoelen gegeten. Lekker!

Op het einde van de rit, die maar 65 km lang was, reed ik door een dal en zag af en toe een dorpje op de hoogte.

Zo was het ook toen ik Sutri binnenreed. Het viel me op dat veel huizen puur op rotsen zijn gebouwd. Ik vroeg me af of de mensen hier een kelder hebben.

Vanavond zal het niet gemakkelijk zijn om de slaap te vatten. Sutri is volop aan het feesten. 't Muziekske speelt dus al zijn repertoire. 

Groetjes van een pellegrino die uitkijkt naar de aankomst op het Sint-Pietersplein 

Meer van Bolsena

Stadspoort Viterbo

Viterbo

Sutri

Sutri

Klik op het kaartje om te vergroten

Dag 20: San Quirico d' Orcia – Bolsena

In de slaapzaal lagen alleen maar Italianen, op eentje na... Ik dus. Toen ik ging slapen, waren ze nog allemaal op stap. Ik vreesde een beetje voor lawaai als ze zouden binnenkomen. Maar niets van! Ze waren heel stil en deze morgen begonnen de eersten om 5 uur op te staan. Voorbeeldig!

Rond half acht zat ik op de fiets, maar het liep voor geen meter. Ik had veel tegenwind. Bij een lange, lichte afdaling moest ik zelfs trappen om niet stil te vallen!
Het was ook geen denderend weer. De bergen zaten in de wolken. Het was zelfs regenachtig.

De rit ging door een bijna onbewoonde streek: niks anders dan akkers, met hier en daar een boerderij. 

Na een klim van 8 km, tijdens dewelke mijn benen het plots wel deden, kwam ik na 27 km fietsen in het eerste dorpje: Radicofani, op een hoogte van 799 m.

Pas toen ik aan de afdaling begon en de wolken werden verdrongen door de zon, zag ik het kasteel. En dan ging er een belletje rinkelen: het was twee jaar geleden dat ik daar uitgeput bovenkwam - van langs de andere kant - en mij onder een kraantje legde. Ik had namelijk de kortste weg genomen, een rotsweg.

Na die afdaling verliep de weg golvend, tot ik het dorpje Acquapendente moest beklimmen. De tegenwind maakte het nog erg lastig.

Van in het dorpje San Lorenzo Nuovo ging het bergaf naar het meer van Bolsena, waar ik na 78 km een slaapplaats zocht.

Vandaag was het weer niet zoals anders: meer bewolkt dan zon.

Groetjes van een pellegrino die nog ongeveer 120 km moet rijden tot Rome

San Quirico d'Orcia

Fontana Medicea XVII

Castello Radicofani

Bolsena

Bolsena

Bolsena

Bolsena

Klik op het kaartje om te vergroten

Dag 19: San Gimignano – San Quirico d' Oricia

Gisteren kreeg ik er geen gezelschap bij en zo was mijn nachtrust ongestoord.

Deze morgen kroop ik voor de eerste maal zonder ontbijt op de fiets en dat voor 13 km. De bar op de camping was pas om 8 uur open en in het eerstvolgende dorpje was er niets.

Gelukkig was het een mooie afdaling, zodat ik niet veel energie moest verspelen.

Daarna ging de rit verder zoals gisteren, met die vervelende hellingen. Ik moest niks anders doen dan met mijn versnellingen spelen.

Na een uurtje ging het beter. Tot ik Siena naderde. Ja, Siena ligt ook op een hoogte.

Ik doorkruiste Siena, dat vol hindernissen zat: de slenterde toeristen die waarschijnlijk last hadden van de warmte - om 11 uur was het al 28°.

Op Piazza del Campo floot een meisje naar me. Ik wilde al mijn hand opsteken, toen ik zag dat het een politieagente was: ik mocht daar niet fietsen. Daarom fluiten de meisjes nog naar mij. Triestig hé!

Ja, jullie hebben er lang op moeten wachten, maar vandaag is het gebeurd... Ik heb me niet aan mijn reisschema gehouden en heb de rit een stukje langer gemaakt.

En wat voor een stuk! Het waren opnieuw lange, trage beklimmingen en vlugge afdalingen.

Na 95 km kwam ik aan in het het oude, geklasseerde dorpje San Quirico d' Orcia.

Maar intussen wist ik ook niet meer welke dag het was en de hoeveelste we waren. Ik was er vast van overtuigd dat we vandaag woensdag waren. Zo zie je dat de dagen vliegen!

Groetjes van een pellegrino die weet wat hem morgen te wachten staat: een zware rit...

Typisch Italiaans dorpje

Stadspoort Siena

Stadspoort Siena

Piazza del Campo

Duomo Siena

Buonconvento

Buonconvento

San Quirico d'Orcia

San Quirico d'Orcia

San Quirico d'Orcia

Klik op het kaartje om te vergroten

Dag 18: Lucca – San Gimignano

Toen ik binnentrad in de ostello, hadden een Duitse vrouw en een Hollander ook hun intrede gedaan.

Toen Jan deze morgen Lucca verliet, sliep de stad nog. Ik nam nog vlug een paar foto's, want ik weet dat Ruben van Lucca houdt.

De eerste 13 km verliepen opnieuw langs drukke wegen, maar eens in het achterland, was het opnieuw zalig fietsen.

Eens ik Lucca achter me had gelaten, veranderde het landschap: golvend met korte, nijdige hellingen. De wijngaarden, olijfbomen en cipressen deden ten volle hun intrede.

Intussen toonde de zon zich weer van haar beste kant. Om maar te zeggen, rond de middag was het al 32°.

Toen ik San Miniato zag liggen op de hoogte, hoopte ik dat ik die niet zou moeten beklimmen. Maar 't was van dat!

De afdaling was andere koek. Het ging in trappen, maar het was oh zo zwaar! Op één van die afdalingen stak ik een dame voorbij, maar de volgende helling nam zij voor haar rekening. Maar dan kende ze Jan nog niet! En zo was haar liedje vlug uit. Gelukkig maar voor ons allen. Het zou dodelijk geweest zijn. (Het was een Iers koppel.)

Het lijden was nog niet voorbij, want in de namiddag moest ik ook nog de klim naar Gambassi Terme overwinnen en de weg naar San Gimignano bleef maar stijgen!

Om San Gimignano te bereiken, moest ik nog een heel mooie afdaling doen. Maar de klim ernaar toe was opnieuw pittig.

In San Gimignano zocht ik mijn bedstede op, maar ik moest wachten tot 18 u. De pellegrini te voet hadden voorrang.

Ik had een reserveplaats ingecalculeerd, in een camping enkele kilometers verder op de camino. Om zeker niet te verkeerd te rijden, sprak ik met mijn Esperanto iedereen aan om de juiste weg te vragen. Zelfs een politiepatrouille met de auto hield ik tegen!

Enfin, na 92 km fietsen kwam ik aan op de camping. Ik kreeg een chaletje voor drie personen toegewezen, maar voorlopig ben ik er alleen.

Nu weet ik hoe mooi, hoe warm en hoe lastig Toscane is.

Groetjes van een pellegrino die hoopt op nog zo'n mooie rit, maar dan liever ietsje... 

Ommuurde Lucca

Stadspoort Lucca

Stadspoort Lucca

Lucca

San Miniato

Stadspoort San Gimignano

San Gimignano

San Gimignano

San Miniato

Dag 17: Aulla – Lucca

Gisteren had ik een goede babbel met de Belg en de Hollander. Wat die belg al had meegemaakt is geen klein bier! Op een dag vond hij geen slaapplaats. Hij heeft zich gewassen op het kerkhof en buiten op een tafel geslapen en nog veel meer.
We bleven nog wat napraten in de Ostello en zo werd het vlug na tienen.

Vannacht waren er geen snurkers, maar de Italiaan stond om half vijf op en nam zijn rugzak. Ik dacht: "Die is vroeg weg!" Maar nee, hij verplaatste zijn rugzak en kroop opnieuw in bed.

Om zes uur was het vroeg dag. Iedereen maakte zich klaar, nam afscheid en vertrok.

Zo zat ik reeds om 7 uur op de fiets en het was lekker fris.

Voor mij was het een slecht uur: door het woon-werkverkeer was het druk.
De rit ging in dalende lijn naar zee. Eens ik daar was, zag ik niks anders dan dicht opeengepakte ligstoelen. Ik zou niet lang twijfelen als ik de keuze had tussen een stoel en de fiets!

Dit eerste stuk was niets bijzonders: druk en vervelend. Maar toen ik een linkse bocht maakte van 90°, weg van de zee, ontwaarde ik de bergen waar Michelangelo zijn materiaal ging halen om zijn mooie beelden te maken.
Ik begon aan het mooiste van de dag: een klim van 4 km, die me van 50 naar 210 m hoogte bracht.

Tijdens de afdaling werd ik plots rechts afgeleid om een nog pittigere klim af te werken.

Het laatste stuk van de rit liep over een onverharde weg van de pellegrino's.

Om half één en na 85 km arriveerde ik bij één van de toegangspoorten van Lucca.
Ik ging opzoek naar mijn ostello, maar ik mocht pas om 15 uur binnen.
Ik besloot ergens een pasta te eten en een citytrip te doen met de fiets.

De ostello is niet veel soeps: er is geen internet en voorlopig ben ik hier alleen.

Groetjes van een pellegrino die uitkijkt naar morgen om hopelijk in de vrije natuur te kunnen fietsen

De bergen van Michelangelo

Lucca

Lucca

Lucca

Lucca

Lucca

Lucca

Lucca

Klik op het kaartje om te vergroten