Jan naar Zuid-Italië : augustus 2018

vrijdag 31 augustus 2018

Dag 20: San Quirico d' Orcia – Bolsena

In de slaapzaal lagen alleen maar Italianen, op eentje na... Ik dus. Toen ik ging slapen, waren ze nog allemaal op stap. Ik vreesde een beetje voor lawaai als ze zouden binnenkomen. Maar niets van! Ze waren heel stil en deze morgen begonnen de eersten om 5 uur op te staan. Voorbeeldig!

Rond half acht zat ik op de fiets, maar het liep voor geen meter. Ik had veel tegenwind. Bij een lange, lichte afdaling moest ik zelfs trappen om niet stil te vallen!
Het was ook geen denderend weer. De bergen zaten in de wolken. Het was zelfs regenachtig.

De rit ging door een bijna onbewoonde streek: niks anders dan akkers, met hier en daar een boerderij.

Na een klim van 8 km, tijdens dewelke mijn benen het plots wel deden, kwam ik na 27 km fietsen in het eerste dorpje: Radicofani, op een hoogte van 799 m.

Pas toen ik aan de afdaling begon en de wolken werden verdrongen door de zon, zag ik het kasteel. En dan ging er een belletje rinkelen: het was twee jaar geleden dat ik daar uitgeput bovenkwam - van langs de andere kant - en mij onder een kraantje legde. Ik had namelijk de kortste weg genomen, een rotsweg.

Na die afdaling verliep de weg golvend, tot ik het dorpje Acquapendente moest beklimmen. De tegenwind maakte het nog erg lastig.

Van in het dorpje San Lorenzo Nuovo ging het bergaf naar het meer van Bolsena, waar ik na 78 km een slaapplaats zocht.

Vandaag was het weer niet zoals anders: meer bewolkt dan zon.

Groetjes van een pellegrino die nog ongeveer 120 km moet rijden tot Rome

San Quirico d'Orcia

Fontana Medicea XVII

Castello Radicofani

Bolsena

Klik op het kaartje om te vergroten

donderdag 30 augustus 2018

Dag 19: San Gimignano – San Quirico d' Oricia

Gisteren kreeg ik er geen gezelschap bij en zo was mijn nachtrust ongestoord.

Deze morgen kroop ik voor de eerste maal zonder ontbijt op de fiets en dat voor 13 km. De bar op de camping was pas om 8 uur open en in het eerstvolgende dorpje was er niets.

Gelukkig was het een mooie afdaling, zodat ik niet veel energie moest verspelen.

Daarna ging de rit verder zoals gisteren, met die vervelende hellingen. Ik moest niks anders doen dan met mijn versnellingen spelen.

Na een uurtje ging het beter. Tot ik Siena naderde. Ja, Siena ligt ook op een hoogte.

Ik doorkruiste Siena, dat vol hindernissen zat: de slenterde toeristen die waarschijnlijk last hadden van de warmte - om 11 uur was het al 28°.

Op Piazza del Campo floot een meisje naar me. Ik wilde al mijn hand opsteken, toen ik zag dat het een politieagente was: ik mocht daar niet fietsen. Daarom fluiten de meisjes nog naar mij. Triestig hé!

Ja, jullie hebben er lang op moeten wachten, maar vandaag is het gebeurd... Ik heb me niet aan mijn reisschema gehouden en heb de rit een stukje langer gemaakt.

En wat voor een stuk! Het waren opnieuw lange, trage beklimmingen en vlugge afdalingen.

Na 95 km kwam ik aan in het het oude, geklasseerde dorpje San Quirico d' Orcia.

Maar intussen wist ik ook niet meer welke dag het was en de hoeveelste we waren. Ik was er vast van overtuigd dat we vandaag woensdag waren. Zo zie je dat de dagen vliegen!

Groetjes van een pellegrino die weet wat hem morgen te wachten staat: een zware rit...

Typisch Italiaans dorpje

Stadspoort Siena

Piazza del Campo

Duomo Siena

Buonconvento

San Quirico d'Orcia

Klik op het kaartje om te vergroten

woensdag 29 augustus 2018

Dag 18: Lucca – San Gimignano

Toen ik binnentrad in de ostello, hadden een Duitse vrouw en een Hollander ook hun intrede gedaan.

Toen Jan deze morgen Lucca verliet, sliep de stad nog. Ik nam nog vlug een paar foto's, want ik weet dat Ruben van Lucca houdt.

De eerste 13 km verliepen opnieuw langs drukke wegen, maar eens in het achterland, was het opnieuw zalig fietsen.

Eens ik Lucca achter me had gelaten, veranderde het landschap: golvend met korte, nijdige hellingen. De wijngaarden, olijfbomen en cipressen deden ten volle hun intrede.

Intussen toonde de zon zich weer van haar beste kant. Om maar te zeggen, rond de middag was het al 32°.

Toen ik San Miniato zag liggen op de hoogte, hoopte ik dat ik die niet zou moeten beklimmen. Maar 't was van dat!

De afdaling was andere koek. Het ging in trappen, maar het was oh zo zwaar! Op één van die afdalingen stak ik een dame voorbij, maar de volgende helling nam zij voor haar rekening. Maar dan kende ze Jan nog niet! En zo was haar liedje vlug uit. Gelukkig maar voor ons allen. Het zou dodelijk geweest zijn. (Het was een Iers koppel.)

Het lijden was nog niet voorbij, want in de namiddag moest ik ook nog de klim naar Gambassi Terme overwinnen en de weg naar San Gimignano bleef maar stijgen!

Om San Gimignano te bereiken, moest ik nog een heel mooie afdaling doen. Maar de klim ernaar toe was opnieuw pittig.

In San Gimignano zocht ik mijn bedstede op, maar ik moest wachten tot 18 u. De pellegrini te voet hadden voorrang.

Ik had een reserveplaats ingecalculeerd, in een camping enkele kilometers verder op de camino. Om zeker niet te verkeerd te rijden, sprak ik met mijn Esperanto iedereen aan om de juiste weg te vragen. Zelfs een politiepatrouille met de auto hield ik tegen!

Enfin, na 92 km fietsen kwam ik aan op de camping. Ik kreeg een chaletje voor drie personen toegewezen, maar voorlopig ben ik er alleen.

Nu weet ik hoe mooi, hoe warm en hoe lastig Toscane is.

Groetjes van een pellegrino die hoopt op nog zo'n mooie rit, maar dan liever ietsje...

Ommuurde Lucca

Stadspoort Lucca

Lucca

San Miniato

Stadspoort San Gimignano

San Gimignano

San Miniato

dinsdag 28 augustus 2018

Dag 17: Aulla – Lucca

Gisteren had ik een goede babbel met de Belg en de Hollander. Wat die belg al had meegemaakt is geen klein bier! Op een dag vond hij geen slaapplaats. Hij heeft zich gewassen op het kerkhof en buiten op een tafel geslapen en nog veel meer.
We bleven nog wat napraten in de Ostello en zo werd het vlug na tienen.

Vannacht waren er geen snurkers, maar de Italiaan stond om half vijf op en nam zijn rugzak. Ik dacht: "Die is vroeg weg!" Maar nee, hij verplaatste zijn rugzak en kroop opnieuw in bed.

Om zes uur was het vroeg dag. Iedereen maakte zich klaar, nam afscheid en vertrok.

Zo zat ik reeds om 7 uur op de fiets en het was lekker fris.

Voor mij was het een slecht uur: door het woon-werkverkeer was het druk.
De rit ging in dalende lijn naar zee. Eens ik daar was, zag ik niks anders dan dicht opeengepakte ligstoelen. Ik zou niet lang twijfelen als ik de keuze had tussen een stoel en de fiets!

Dit eerste stuk was niets bijzonders: druk en vervelend. Maar toen ik een linkse bocht maakte van 90°, weg van de zee, ontwaarde ik de bergen waar Michelangelo zijn materiaal ging halen om zijn mooie beelden te maken.
Ik begon aan het mooiste van de dag: een klim van 4 km, die me van 50 naar 210 m hoogte bracht.

Tijdens de afdaling werd ik plots rechts afgeleid om een nog pittigere klim af te werken.

Het laatste stuk van de rit liep over een onverharde weg van de pellegrino's.

Om half één en na 85 km arriveerde ik bij één van de toegangspoorten van Lucca.
Ik ging opzoek naar mijn ostello, maar ik mocht pas om 15 uur binnen.
Ik besloot ergens een pasta te eten en een citytrip te doen met de fiets.

De ostello is niet veel soeps: er is geen internet en voorlopig ben ik hier alleen.

Groetjes van een pellegrino die uitkijkt naar morgen om hopelijk in de vrije natuur te kunnen fietsen

De bergen van Michelangelo

Lucca

Klik op het kaartje om te vergroten

Dag 16: Fornovo di Taro – Aulla

Gisterenavond heb ik mijn fiets nog eens in orde gezet, zodat hij in orde was voor de volgende bergrit: remmen aanpassen, tandwielen proper maken, ketting oliën na al die stoffige wegen.

Vanmorgen heb ik mijn parcours aangepast, want wat een drukte! De nieuwe weg was wel iets langer. Bij het uitstippelen vreesde ik ook voor de beklimming, maar achteraf bleek mijn keuze een hemelse ingeving.

Van verkeer was er geen sprake meer en het was dubbel en dik genieten van de natuur. Na iedere bocht zag ik een nieuw postkaartje. Dat zou zo 45 km lang duren, tot ik op de middag de Passo della Cisa bovenkwam. Ik vertrok vanop een hoogte van 150 m om uit te komen op een hoogte van 1 041 m. Daarvoor had ik 951 hoogtemeters nodig.

Boven gierde de adrenaline opnieuw door mijn lichaam: boven komen en nog kunnen genieten van het landschap, dat is formidabel. Twee jaar geleden deed ik het omgekeerde en nu kwam ik tot het volgende besluit: als de reis ten einde is, terugkeren op dezelfde route en zo heb je niets gemist.

Nadat ik mijn broodjes - van gisteren - smakelijk had opgegeten, genoot ik met volle teugen van een 25 km lange afdaling. Vooral de snelheid was de max. Maar intussen probeerde ik ook nog te genieten van het natuurlijke schouwspel.
Hoewel het deze morgen erg fris was - maar met een blauwe hemel - werd het doorheen de dag steeds warmer. Toch bleef het nog altijd een lekkere temperatuur om te klimmen en te dalen. Maar toen ik in het dal kwam, blies er een hete wind.

Toen ik na 89 km aankwam, ging ik op zoek naar mijn bed. Met met mijn gps lukte het niet. Ik sprak enkele inwoners aan, maar bleef rondjes draaien in de stad. Tot iemand zei: "Gebruik jouw smartphone." Toen moest ik bekennen dat ik op geen 3 of 4G kon gaan.

Proximus heeft me geblokkeerd. Dat komt door het dure Zwitserland: mijn rekening liep al op tot 60 euro! Ik moet ze dankbaar zijn voor de blokkage. Ik wist daar niets van! Blijkbaar zijn er andere providers die dat niet doen en dan zit je met een torenhoge rekening. De Franse pellegrino vertelde me dat hij in Zwitserland aan 250 euro lag om gewoon te telefoneren.

Aangekomen in de ostello werd ik ontvangen door een gendarme van een vrouw. Ik leek wel haar hond. Met haar korte bevelen!

Intussen heb ik kennis gemaakt met een Fransman, een 'Ollander' en een Belg uit Grimbergen.

Groetjes van een pellegrino die genoten heeft van zo'n mooie dag en die nu zegt: "Laat alles maar op mij afkomen." (Daarmee bedoel ik de natuurlijke hindernissen.)