Zoals je reeds kon lezen, heb ik al het begin van de camino Francigena gefietst.
Dat was een dubbel nieuwe ervaring: inschepen met de fiets en dan nog eens links fietsen.
In Calais hadden we geen problemen met onze tickets. Roos moest wachten op de bus om naar de overzetboot gebracht te worden. Ik moest dezelfde weg afleggen als de voertuigen om in te schepen. Dat begon met een dubbele (Frans en Engels) paspoortcontrole, waarna de voertuigen werden doorzocht. Ik dacht dat ik daar zou mogen doorrijden, maar helaas moest ik toch halt houden, afstappen en mijn achterwiel laten draaien. Zo verbaasd als ik was, zo grappig vonden de douaniers het.
De overtocht verliep goed, met een mooi uitzicht op de krijtrotsen bij de aankomst. Maar toen begon het te regenen. We vernamen ter plaatse pas dat er al vijf jaar geen bus meer reed naar het station. Ik reed met de fiets naar het station en Roos zou een taxi nemen. Maar er was net een cruiseschip aangemeerd, waardoor alle taxi's voor de komende twee uur bezet waren. Zij ging dan maar te voet richting station.
Na een treinreis van een half uurtje, kwamen we aan in Canterbury, waar de wind en de regen het onaangenaam maakten.
We zochten ons hotelletje op om daarna onze citytrip aan te vatten, met onder andere een bezoek aan de kathedraal, waar ik mijn eerste stempel kreeg. Met mijn Credenziali del Pellegrino Francigeno mochten we gratis binnen. Via een achterpoortje konden we een zangstonde bijwonen, met op het einde de zegen.
Bij het buitenkomen, ontdekten we de startsteen en daar stond een pellegrino klaar om te voet naar Rome te vertrekken. Er bestaat een kleine kans dat ik hem op mijn camino ontmoet.
Maandagmorgen: start aan de poort van de kathedraal. De regen zou me twee uur lang vergezellen. De camino liep door het mooie hinterland, langs smalle, golvende wegen. Ik moest constant op mijn hoede zijn om links te blijven rijden.
Aan het loket om in te schepen, meldde een Brexit dame ons dat ons ticket niet geldig was voor twee personen. We hadden geen keuze: we moesten een nieuw ticket aanschaffen.
Daarna hetzelfde scenario als in Calais: ik tussen de voertuigen en Roos met de bus. Gelukkig scheen de zon.
Aangekomen in Calais begon ik de rest van de eerste dag af te bollen in Frans Vlaanderen.
Wat een prachtige streek, met die kleine dorpjes! Onderweg zag ik een scheve toren, nog schever dan die van Pisa! Waarom nog zo ver reizen, als je zoiets in jouw achtertuin vindt!
In Bourbourg (Broekburg) was de eerste overnachting voorzien.
Op de tweede dag reed ik dan via vele kleine oude Vlaamse dorpjes naar de Belgische grens en daarna verder naar Wevelgem.
 |
| De krijtrotsen |
 |
| De golvende weg tussen Canterbury en Dover |
 |
| De camino bij het verlaten van Calais |
 |
| De scheve toren van Oye-Plage |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten