Deze morgen was ik vroeg uit de veren, door het lawaai van mensen die vertrokken. Zo was ik al om kwart over zeven aan het fietsen.
Het was al 21° en het wolkendek zat potdicht: geen mooie vooruitzichten.
Ik was de brug nog maar over en de tocht langs de oevers van de Po begon al. Na enkele bochten fietste ik door het overstromingsgebied, met afwisselend bosjes en wildgroei. En dat op onverharde paden.
Het begon goed: ontelbare kleine vliegjes vlogen rond mijn oren! Ik heb zelfs mijn zonnebril opgezet om mijn ogen te beschermen. En de zon scheen niet eens!
Na 10 kilometer kon ik opgelucht ademhalen, want ik kreeg asfalt onder de wielen.
Gans de dag hield ik de horizon in de gaten, omdat er onweer op komst was.
Onverharde en half verharde wegen volgden elkaar op, want de rest van de rit liep over de verhoogde dijken van de Po. Ik vroeg me af waarom die zo hoog waren, tot ik die mijlpaal zag staan.
Ondertussen vielen er al een paar druppels en in de verte hoorde ik gerommel. Ik besloot een tandje bij te steken om zo, na 89 km, om 13 uur droog Piacenza binnen te rijden.
Eerst at ik een spaghettietje, want ik had tijd zat. Ik mocht het ostello pas om 15 uur binnen.
Bij de paters lieten ze niet van zich horen. Ik probeerde de telefoon én de huisbel, maar niks...
Dan ging ik op zoek naar die ostello, maar na een zevental kilometer had ik hem nog niet gevonden. Ik zat bijna in Parma en zo had ik vandaag toch weer 101 km. Ik zocht dan maar een hotelletje op.
De regen zal voor vanavond zijn en hopelijk is het morgen opnieuw droog.
Groetjes van een pellegrino die morgen op zoek gaat naar een nonnetje dat blij is dat ze haar Frans vanonder het stof mag halen
 |
| De Po |
 |
| De Po |
 |
| 1917, het record |
 |
| De mijlpaal |
 |
| Mijn fel geteisterde benen |
 |
| Piacenza |
 |
| Piacenza |
 |
| Piacenza |
 |
| Piacenza |
 |
| Piacenza |
 |
| Klik op het kaartje om te vergroten |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten