Dag 10: St Maurice – Grand Saint Bernard

Na een zeer goede nachtrust, nam ik een lekker ontbijt in het dorp. Op mijn slaapplaats kon ik pas om 8 uur ontbijten. Dat vond ik veel te laat. Bovendien, met die pater weet je maar nooit.

Door elders te ontbijten, zat ik al om kwart voor acht op de fiets voor een trip van 61 km.
En wat voor een trip! Ik had een 1900 overwonnen, maar een 2473, dát was nieuw voor mij. En... veel vraagtekens

Met de herinnering aan mijn jongere leermeester (Willy W.) in mijn achterhoofd - hij had een slechte ervaring met die col - begon ik van op een hoogte van 450 m langzaam te stijgen. Onderweg stopte ik nog eens in een garage om een beetje lucht in mijn banden te pompen 

en om zéker te zijn dat álles op wieltjes zou lopen.

Na 15 km kwam ik aan in Martigny en vanaf daar begon het serieus te stijgen. Ik sloeg eerst nog een voorraad cola in, want dat was ook één van Willy's tips: voldoende drank inslaan voor onderweg.

Het zonnetje begon al goed te schijnen. Wat kon ik nog meer wensen?

Toen ik tussen die kolossale bergen vooruit kroop, voelde ik me zó nietig dat ik begon te denken dat mensen die mij van bovenaf zouden zien voortbewegen, zouden denken dat ik een slak was.

Toen ik de 1 700 m bereikt had, zag ik een thermometer die al 22° aangaf.

Enkele dagen geleden, schreef ik dat ik graag een nek zou willen als een uil. Wel, ook vandaag had ik ogen tekort om het steeds wisselende landschap te bewonderen. Jammer dat ik niet achter me kon kijken!

Rond de middag sprak ik mijn voorraad aan, maar toen ik terug startte, leek het alsof ik in een oven fietste. Gelukkig overtrok het even later en stak een fris briesje op. Ik zat toen al op een goeie 2000 m.
Daarna begonnen vijf vervelende kilometers: ik moest onder galerijen fietsen. Dat lawaai is niet te beschrijven. En dat duurde tot aan de splitsing met de tunnel!

Nu was de weg minder druk. Er waren geen vrachtwagens meer.

Op 4 km van de top - op een hoogte van 2 170 m - begon een mistwolk uit te vallen. Ik maakte me op voor de regen, maar uiteindelijk bleek dat toch niet nodig.

Om 3 uur stond ik op de top. Wat een moment! En daarbovenop zag ik plots, om de hoek, een prachtig panorama. Ik was helemaal in trance.

Na enkele foto's, zocht ik mijn slaapplaats op. Toen brak een hagelbui uit en daarna een fikse regenbui. Mag ik van geluk spreken!?

Voor de kenners nog dit: het was een rit van 61km en 1 829 hoogtemeters.

Groetjes van een heel gelukkige pellegrino, die zich nu moet aanpassen aan het leven van de monniken

Op de top

Klik op het kaartje om te vergroten